Iskreno sam se obradovao kada se Dritan Abazović pojavio na političkoj pozornici Crne Gore, jer je u prvim javnim nastupima slao poruku rasterećenu negativnih nacionalnih i vjerskih tereta. Albanac kojem smeta diskriminacija bilo koje zajednice, koji se bori za ista prava svih građana Crne Gore… Pomislio sam da je to ona karika koja je nedostajala dobromislećim ljudima da stvari počnu da se mijenjaju nabolje. Da se, konačno pomaknemo s mrtve tačke na kojoj zarobljeni stojimo dvije i po decenije. Već nakon sledećeg nastupa ovog mladog političara na jednoj televiziji shvatio sam u kakvoj sam bio zabludi. Tada je indirektno otkrio da on stoji iza platforme za koalicioni sporazum njegove bivše partije (Pozitivna Crna Gora) i Demokratskog fronta i SNP-a radi formiranja lokalne vlasti u Nikšiću.

Podsjećam na Abazovićeve uslove: priznavanje Kosova kao države i označavanje genocidom zločina u Srebrenici. Uslovljavanje potencijalnih koalicionih partnera ovakvim „lokalnim“ i pitanjima od „suštinskog“ značaja za formiranje vlasti u Nikšiću moglo je da se protumače ili nerazumijevanjem ili zlonamjernim motivima. Nadao sam se, zbog onog prvog utiska, da je riječ o prvom problemu. Nije mnogo vremena prošlo da bih zaključio kako ovu platformu nije pisao Abazović, već eksperti za regulisanje političkih procesa iz daleke „Obećane zemlje“. I „vrapci na grani“ danas znaju da obavještajne službe „obećane“, kao i drugih zemalja koje kontrolišu i kreiraju javnost kolonizovanog dijela svijeta imaju svoje ljude i na vlasti i u opoziciji. Ako ”sjaše Kurta, da uzjaše Murta” i obratno.

Dvije nedjelje su usaglašavani stavovi o formiranju koalicije koja će uzeti režimu drugi po veličini grad u Crnoj Gori, a onda je na scenu stupio „ljuti opozicionar“ Dritan Abazović. Neposredno pred potpisivanje sporazuma zatražio je ostavku Darka Pajovića na funkciji predsjednika Pozitivne Crne Gore. Dobro se sjećam da je Abazović tih dana bio prezauzet intervjuima i pres konferencijama. Ni da je Obama ili Putin ne bi ga toliko jurila „sedma sila“. Pao mi je tih dana na pamet stih kultne pjesme ”Pankrta”: „Dečko je mlad, perspektivan kadar, umjesto glave ima radar“.

Godinu kasnije, kada se formirala nova lokalna vlast u Ulcinju, posao je obavljen za dva dana. Nisu trebale platforme. „Građanski“ orjentisani Dritan pomogao je da se brzopotezno formira jednonacionalna vlast u Opštini. Koju nedjelju kasnije se javio komentarom da su Srbi najdiskriminisaniji narod u Crnoj Gori i pred publikom se posvađao sa premijerom Milom Đukanovićem. Poznata predstava crnogorskog političkog teatra. A onda je u goste stigao Hašim Tači. I mladi perspektivni Dritan bio je prisutan na svečanoj večeri. Ustao je i podigao čašu zdravice komandantu organizacije koja je i na spisku zapadnih država 90-ih godina prošlog vijeka nosila etiketu „teroristička“ dok nije zatrebala za drugu namjenu. Razumio sam albanske biznismene iz Ulcinja, stranačke prvake albanskih partija i opštinske prvake iz tih partija da moraju da dočekaju i pozdrave Tačija. Posao je posao, a te stranke i ti političari se ne skrivaju iza mantri o građanskoj politiici. Rade ono što govore.

Sve ove pisanije o Abazoviću ipak ne bi bilo da se ne nije istakao poslednjom porukom vezanom za terorističke napade u Kumanovu. Taj „izlet“ nisam mogao da prećutim. Da se u trenutku brutalnog terorističkog napada na jednu državu, na jedan narod, insuinira kako je vlast te države naručila masakr kako bi sačuvala pozicije… Nečuveno! Ni iz Prištine nisu insinuirali da je makedonsko rukovodstvo naručilo teroristički akt da bi sačuvalo vlast. Samo se „mladom i perspektivnom kadru“ eto, desilo da prebaci krivicu za teroristički zločin onima kojima se po bontonu sa političke adrese šalje saučešće.

Po mojoj skromnoj procjeni, teroristički napad na Kumanovo bio je „žuti karton“ i Makedoniji kroz koju treba da prođe jedan krak gasovoda „Turski tok“ i čiji se predsjednik drznuo da ode na paradu u Moskvu. Ali i Srbiji, jer je upravo Kumanovo tačka na kojoj su makedonski i srpski narod najbliži. Trojica od osam ubijenih makedonskih policajaca bili su Srbi. I srpski predsjednik bio je u Moskvi. Kao i predsjednik Republike Srpke gdje se nedavno takođe desio teroristički napad na policijsku stanicu. Kome ove podudarnosti nisu dovoljne da prepozna poruku, možda ni i u Abazovićevim insinuacijama neće naslutiti namjeru.

Da završim sa Dritanom od Kumanova: njegov politički potencijal je upravo u tome što zna šifrovano da prenese ono što je predsjednica „države“ Kosovo Atifete Jahjaga poručila jasno: „Svi smo mi jedno“. Ne mislim tu samo na velikoalbansku platformu, već i na onu o jedinstvu da se ni na svadbu ne ide bez dozvole ”velikog gazde”. Zato što zna da šifruje, „mladi i perspektivni kadar“ dobio je zvanje „građanskog i demokratskog“. I zato je baš on odabran da umjesto da uputi saučešće makedonskom rukovodstvu upre prstom u onog ko nije htio da se izvini, jer su ga tukli.