Dok im Ilir Meta predsjednik Albanije iz Plava maše šiptarskim orlom i poručuje da je došao da obiđe Albanske Alpe, oficiri slave „ Oluju“, zvanična Crna Gora sve je bliža 12. julu 1941. godine kada je proglašena nezavisna država pod okriljem fašstičke Italije. Očigledno su zaboravili da je čojska i sojska Crna Gora odgovorila ustankom i to odmah sjutradn 13. jula. A čojsku i sojsku Crnu Goru, bez opzira što je trpljiva nikada ne treba pocjenjivati.
„Vi morate da znate da je jedini odgovor na vaš progon naše pravo na samoodbranu golog života, jer ste nas do toga doveli g. Pažin.
Ovo više nije politika, udarili ste nam na familije, kuće, na čast i obraz, a budite sigurni da je većina nas ovdje prije spremna da ne nosi glavu, nego da je nosi bez obraza!“, odgovorio je Zogović.
Danas je u Ulcinju zvanično otpočeo institucionalni obračun sa Mitropolijom crnogorsko primorskom i mitropolitom Amfilohije koji je i najavio na inauguraciji Milo Đukanović. Posredstvom svojih koalicionih partnera, ovoga puta je neartikulisana horda spriječila služenje liturgije na temeljima Crkve Svetog Jovana Krstitelja. Slika u kojoj kordoni policijaca okružuju mitropolita Amfilohija, sveštenstvo i vjerujući narod, jasan je pokazatelj da Mitropolija crnogorsko primorska u Crnoj Gori postaje otvorena meta za sve nacional šovinsiste i fanatike.
Danas je poslata jasna poruka da Mitropolija, vjerujući srpski i crnogorski narod nisu dobrodošli u Ulcinj. U više navrata smo, zbog sličnih upozoravajućih dešavanja, javnosti postavljali pitanje da li je Ulcinj grad u Crnoj Gori. Sudeći po današnjim scenama, ulcinjska vlast je poslala poruku da Ulcinj nije u Crnoj Gori. Taj utisak se mogao steći još od trenutka kada su ulcinjske vlasti proglasile Hašima Tačija i Edija Ramu za počasne građanine, vrijeđajući time jedan čitavi narod i stavljajući so na ranu mnogim porodicama žrtava terorističke organizacije UČK. Proglašenjem Tačija i Rame za počasne građane Ulcinja ovaj grad je suštinski postao dio Velike Albanije.
Nažalost, crnogorski režim sve ovo toleriše zato što uz pomoć jednog albanskog poslanika održava Sinđinu većinu u Parlementu i spremni su da zbog te većine izazovu čak i građanske sukobe u Crnoj Gori. Nemamo više potrebu da pozivamo nadležne organe da ispitaju napade na mitropolita i MCP jer je očigledo da oni stoje iza njega. Zato pozivamo vjerujući narod u Crnoj Gori da se ubuduće samoorganizuje i zaštiti naša vjerska prava i slobode u svakom gradu i po svaku cijenu. Ko god ćuti na brutalni obračun sa Srpskom pravoslavnom crkvom, to onda znači da podržava Demokratsku partiju socijalista i njene koalicione partnere u tom naumu.
Da su kojim slučajem obavljani radovi unutar džamije umjesto radova na crkvi Sv. Jovana, onda sigurno ne bismo imali bilo kakvo narušavanje javnog reda i mira i podizanje tenzija. Samo kada Mitropolija crnogorsko primorska obnavlja svoje hramove i kada se vjerujući pravoslavni narod okuplja, onda je to za vlast narušavanje multivjerskog i multikofesionalog sklada. Kada to rade pripadnici druge vjerske zajednice, onda je u pitanju zaštita kulturne baštine, doprinos vjerskim slobodama i unapređenje nacionalnog sklada.
Smatramo da trenutak u kojem se sve ovo dešava nije slučajan. Napad na mitropolita crnogorsko primorskog Amfilohija, sveštenstvo i vjerujući narod, od strane rulje Albanaca, predvođenih Hadžijom Sulejmanijem, odbornikom Demokratske partije ulcinjske vladajuće koalicije, dešava se nakon sramne i izdajničke odluke crnogorskih vlasti da pošalju vojnike na Kosovo u misiju KFOR-a. To je najbolji dokaz da kreće okrestrirani i institucionalni progon Mitropolije crnogorsko primorske, koji mi politički predstavnici crnogorskog i srpskog pravoslavnog naroda zajedno sa vjerujućim narodom sigurno nećemo dozvoliti.
Stvarnost je gospodine Boškoviću to što svi Crnogorci i Srbi znaju da je Kosovo i Metohija sastavni dio Srbije, da takozvano Kosovo nije član Ujedinjenih Nacija i da o statusu Kosmeta može jedino odlučivati zvanični Beograd, koliko god da se to ne sviđa vama i vašem mentoru Đukanoviću.
„Kada na prevoju Čakor, kota 1849, stavite lenjir putnim pravcem prema Peći, jasno se vidi da je po važećem razgraničenju, mjesto Kotlovi, gdje je granica, udaljeno 4200 m vazdušne linije od prevoja Čakor. A stvarna granica po sporazumu o razgraničenju od 12. novembra 1913. je velelepni Švanjski most koji premošćuje rijeku Bijeli Drim na jugu Srbije kod grada Đakovice tačnije kod sela Dolj, 19 km od grada Đakovice, na putu prema carskom Prizrenu. 26. septembra 1912 oslobodilački rat objavio je kralj Crne Gore riječima: „Crnogorci! Tužni vapaj koji dopire iz Stare Srbije od tamošnje naše potlačene braće, ne može se dalje podnositi.“
Sudski savjet se u Izvještaju nijednom nije dotakao teme neujednačene prakse vijeća viših sudova, koja po pravnim pitanjima sa istim pravnim osnovom zauzimaju različite stavove, što omogućava da jedni ostvaruju prava, a da se ta ista prava drugima uskraćuju, bez obzira na identičan osnov. Veliki broj je takvih primjera, a navesti ću samo tužbene zahtjeve za naknadu štete koju je višednevnim neisporučivanjem električne energije Elkektorprivreda Crne Gore prouzrokovala građanima sjevera.
Ostaje i velika enigma o čijem će se trošku sahranjivati predsjednici, jer i oni gospođo ministarka umiru ko i drugi ljudi, pa su to Hrvati lijepo riješili. I prije nego što zaključim da pomenem da u članu jedan ne može stajati formulacija prava Predsjednika po prestanku funkcije, nego prava po prestanku funkcije Predsjednika, zaključio je Zogović.
Komitet za izbor sudija Evropskog suda za ljudska prava, i gospodin Milan Knežević spriječili su prvorazredni skandal, čuvajuči ugled pomenute institucije demonstrirajući javno odgovoran odnos i potvrdjujući da politički egzekutori aktuelnog režima ne mogu biti dostojni da reprezentuju čak ni pravosudni sistem zarobljene Crne Gore. Pogubno je da kandidati sa ovakvim referencama i eksperti za progon političkih neistomišljenika mogu obavljati visoke sudijske funkcije u Crnoj Gori, ali na žalost to je naša društveno-politička realnost, koja se može prevazići samo neophodnim opštim reizbormom sudija i tužilaca kao neophodnim preduslovom za izgradnju pravne države i slobodnih institucij
Preskupa je cijena kojom je Andjušić platio privilegije, preskupa čak i za opšti ambijent moralnog posrnuća akuelnog režima. Medjutim, da je to čemu se predao proizvod prisile ili prijetnje obaveza Demokratskog fronta bila bi da ga uzme u zaštitu ali kada je „Mihailo“ dobrovoljno izabrao da prati Tarzana zbog „ banana“ to više nije naša nadležnost!
Nepristojno, neiozbiljno i neodrživo je stavljati u isti koš časnog i doslednog opozicionara Kneževića i Marovića koji se izgubio u Srbiji kao u Amazoniji. Cjelokupni intervju premijera demonstrira kako jedna politički i državno nedorasla osoba može da pokriva najvažniju funkciju u državi. U isto vrijeme taj intervju razotkriva sav mrak premijerove ličnosti, kao i okrutnost aktuelnog režima i temelje poluga vlasti i diktature u Crnoj Gori.
Dobrovoljnom pristanku naše vlasti na korekciji granica na sopstvenu štetu, morala najmanje prethoditi korekcija zdravog razuma, i nema motiva kojim se ovo može opravdati. Demokratski front svakodnevno upozorava da je Crna Gora teško ugrožena djelovanjem aktuelnog režima, jer je izdaja postala njihovo prirodno političko stanje, što je i dovelo do toga da neko planira da djelove Crne Gore otvoreno predaje lažnoj državi Kosovo!
Poslanik Demokratskig fronta Milun Zogović podsjetio je slučaj paljenja Rajhstaga u Berlinu 27. Februara 1933.godine i to pet dana pred parlamentarne izbore. On je, obraćajući se ministru pravde Zoranu Pažinu kazao da su njemački nacisti paljenje državnog parlamenta iskoristili za potpuno preuzimanje vlasti u kojoj je Adolf Hitler imao neograničena prava.
“Iste noći uhapšeno je više od 4000 ljudi, među kojima i komunistički poslanici i rukovodioci.Zbog progona komunista koji su prije toga imali 17% glasova, nacisti su uspjeli da ostvare rast sa 33 na 44% i da sa svojim saveznicima Njemačkom nacionalnom partijom koja je osvoila 8% dođu do većine u zapanjenom Rajhstagu. Već krajem marta počeli su da se otvaraju logori a u julu je bilo 27.000 političkih zatvorenika. U Lajpcigu je iste godine počelo suđenje čelniku srdnjoevropske sekcije Kominterne Dimitrovu, pod optužbom da je učestvovao u paljenju Rajhstaga. Razlog zbog kojeg je Dimitrov bio optužen je bila odluka nacista da za požar koji su sami izveli optuže komuniste. Dimitrov je imao i sovjetsko državljanstvo pa je samim tim bio odlična meta”, podsjetio je Zogović.
Na suđenju u nacističkoj NJemačkoj, koje je tada označeno za suđenje vijeka Dimitrov je pokazao zavidnu političku hrabrost ne prihvatajući da prizna nešto što nije počinio, pa je sud pod budnim okom svjetske javnosti bio prinuđen da ga oslobodi.
“Odmah po oslobađanju postao je generalni sekretar Kominterne a posle drugog svjetskog rata i predsjednik Bugarske vlade. A koliko su ga posthumno poštovali njegova zemnja i narod, najbolje gvori podatak, da su brojne ulice, trgovi, pa čak i gradovi dobili ime po njemu, kao i najveće odlikovanje njegove domovine. Poštovani građani u Crnoj Gori je 16. oktobra 2016. godine na dan parlamentarnih izbora Specijalni državni tužilac progasio da je spriječen pokušaj državni udara što je direktno uticalo na stepen izlaznosti glasača. Demokrtska partija socijalista je zahvaljujući tome uspjela da sa svojim koalicionim partnerima namakne veđinu u državnom parlamentu i sačuva vlast. Uhapšeni su državljani Srbije koji su samim tim bili odlična meta. A među optuženim se nalaze i lideri Demokratskog fronta, čime je otvoren neviđeni progon naše političke organizacije sa krajnjim ciljem njene zabrane. Za organizaciju se do duše ne optužuje Kominterna ali su glavne optužbe ipak usmjerene ka Moskvi. I dok je Gering stopirao slobodu štampe, crnogorska agencija za borbu protiv korupcije je blokirala pripadajuća finansijska sredstva našoj političkoj organizaciji. Da apsurd bude potpun mediji koji prenose sudjenje najavaljuju ga kao „suđenje vijeka“, kaže Zogović.
Javnost još jedino sa nestrpljenjem isčekuje krajnji ishod suđenja, koji će razriješiti dilemu da li su crnogorski sudovi spremni da urade čak i ono na šta nije bio spreman ni nacistički sud.
Borba.me
Po ustaljenom šablonu, na najprizemniji način, Nedjeljko Rudović, ne propušta priliku da potkopa i osujeti mogućnost bilo kakvog dogovora o zajedničkim aktivnostima opozicije, jer je svjestan da je to najbolji model za smjenu aktuelnog režima.
Izgleda da i sama pomisao na mogućnost zajedničkog opozicionog djelovanja, zbog straha za sudbinu DPS-a, kod kolege Rudovića pali alar za destrukciju, a kamo li ovakva inicijativa DF, koja je u potpunom saglasju sa onim što crnogorski građani očekuju od iskrene i prave opozicije. Jer je građanima bitno da se napokon dodje do formule za razvašćivanje DPS-a, a potpuno periferno koliko će koja partija zakučiti mandata. A da je previše „slučajnosti“ u odgovorima i javnim porukama ovog funkcionera URA-e, najbolje potvrdjuju isfrustrirane izjave i juriš u brutalni napad na svaku inicijativu koja je pokrenuta u cilju opozicionog objedinjavanja. Dosledan dvostrukim standardima, Rudović ne kritikuje Tačijeve „čajanke“, ali zato uredno, ne propušta priliku da plastično demonstrira zabrinjavajući stepen patološke mržnje prema srpskom narodu. Očigledno da bi srpsko pitanje u Crnoj Gori , prije rešavao otvaranjem koncentracionih logora, nego na način da Srbi trebaju i moraju imati sva prava kao i drugi gradjani Crne Gore. I prije nego što je posegao za ideološkim prevaspitavanjem opozicije, urgentno je bilo da za početak prevaspita sebe i da kao u jednoj od najpoznatijih Isusovih priča, vrati se na pravi put i izgubljen nadje se jer, za razliku od zabludjelog sina, njegov otac nije skrenuo stranputicom nego na pravom putu hrišćanskih vrlina redovno na Cetinju nalaže badnjake sa mitropolitom Amfilohijem, Mandićem i Kneževićem. Ako je ova izjava Rudovića zaista stav gradjanskog pokreta URA, nameće se pitanje ko je zapravo stvarni predsjednik tog pokreta, kada je zvanični predsjednik u dosadašnjim javnim istupima slao dijametralno suprotne tonove od jučerašnjih otrovnih strijela Nedjeljka Rudovića.
I s pravom nas kritikuju pristalice politike DF-a, što Rudoviću i njemu sličnim šaljemo ovako odvažne pozive kojima nisu dorasli, i što zbog višeg cilja vrijedjamo i ljudsko i opoziciono dostojanstvo. Jer dok DF više od godinu njih zove na zajedničke akcije, oni neumorno šprintaju za Duškom Markovićem preklinjući ga, ne bi li ih uveo još u ovu Vladu, da „omunje“ kao u prethodnoj. Javnost bi od njih voljela da čuje i da li je Marković „Sindjelićev“ premijer i jesu li oni „Sindjelićevi“ poslanici kad već tako zdušno navijaju za Katnića u sprdnji zvanoj državni udar, kao i da pojasne kako su perfidnom prevarom na tudji račun uopšte dospjeli u državni parlament. Na žalost , ništa iznenadjujuće i ništa slučajno, nego Pajovićevski uobičajeno, po unprijed zadatim režimskim koordinatama. Ali je iznenadjujuće da je rukovodstvu Damokratama i SNP-a bliži Ranko Krivokapić od DF-a. Provjereno znam da članstvo ovih partija želi blisku saradnju sa pouzdanim i iskrenim saveznikom kakav je DF, i da ne želi talačko orobljavanje ideologijom i politikom Ranka Krivokapića! Političku nit koja je u interesu gradjana morala povezati opoziciju, Df nije ispustio iz ruku, a zašto i od koga je drugi ne smiju prihvatiti trebalo bi oni da objasne građanima.
DNP poručuje premijeru da smanji doživljaj vlastite moći, i ne maltretira toliku policiju po gradovima. Sve to je moglo mnogo manje napadno, sa manje lažnog sjaja, pompe i troškova iz budžeta, koji premijer rasipa na veličanje svog lika i djela, pokrećući toliku masu policajaca bez ikakve preše.
Obaveza principijelne osude malignih društvenih pojava, brutalne diktature, represije i političkog progona je stvar elementarne kulture koja je izgleda spala baš na te grane da njom upravlja Zoran Pažin.
Režimski osvjedočeni borac protiv kulturnih strujanja u Crnoj Gori, i partijski aparatčik Mila Đukanovića, koji je za pljuvanje progresivnih tokova i intelektualaca dobio i Trinaestojulsku nagradu, sad je sve skupa sa vlašću pokazao krajnji neukus i nezasitost bez presedana.
Puna podrška gradjanima sjevera, koji brane svoj životni ambijent i opstanak na ovom prostoru, jer to čine ne samo zbog sebe, nego zbog budućih pokoljenja, a oni koji sada ćute a najpozvaniji su da govore neka se bude dok im je vrijeme, jer će gradjani sa njima ili bez njih dobiti bitku za sopstveni spas.
Predsjednik DNP Milan Knežević se najsrdačnije zahvalio prisutnima ističući da podrška dolazi u pravom trenutku i da mu je drago što su građani Crne Gore i Berana prepoznali o kakvim lažnim i iskonstruisanom optužbama režima je riječ.
Zato je Filip Vujanović vjerovatno u strahu od svevidećeg šefovog oka i onog što zna o njemu, zaboravio na prijateljstvo s Marovićem, kao što nije zaboravio da je još uvijek na funkciji na koju je nelegitimno izguran, iako je funkcija čovjeka nekad u Crnoj Gori bila najvažnija.
Ne postoji u svijetu Parlament u kojem predsjednik Administrativnog odbora, okružen naoružanim nepoznatim licima, čita proglas specijalnog državnog tužioca, koji nije imao hrabrosti da se suoči s poslanicima DF-a. Uz to će ostati i zabilježena fašistička poruka Marte Šćepanović, koja je poručila da nas treba “išćerati iz Crne Gore”, kojom je i definitivno zaokružena ideološka matrica planiranog progona i pogroma svih koji drugačije misle od lopovske družine u DPS-u
Današnji dan jedino se adekvatno može porediti sa 12. julom 1941. godine i petrovdanskim saborom, jer im je osnovno obilježje i vezivna nit kapitulacija kao najveće dostignuće a podaništvo kao stil života njihovih promotera.
Ovo je ujedno i najbolja potvrda da je Crna Gora zapravo postala nezavisna jedino od same sebe i pretvorena u privatnu država i monetu za potkusurivanje u kojoj su u cilju očuvanja monopola vlasti dozvoljeni svi dilovi i transakcije.
Na ovaj način Crna Gora se pretvara u NATO koloniju sa nametnutom upravom, koja nema uporište u volji građana nego u brutalnoj sili stranih centara moći. Ali za razliku od vašarskog prmijera, vašarske vlade, slobodna Crna Gora, sa posebnim pijatetom obilježava današnji praznik, u nadi da se čovječanstvo i u budućnosti znati da se odbrani od novih mračnih sila i izazova koji proističu iz nezdravih imperijalističkih pretenzija.
Nakon što umalo nije uhapšen u Hrvatskoj zbog njegovih ratnih avantura po Slavoniji, ministar odbrane Predrag Bošković, odlučio je da u intervjuu hrvatskoj televiziji pokaze svu raskoš svog neznanja i potvrdi da se radi o još jednom sorošoidu ala Srđa Darmanović.
Crnogorska javnost je imala neponovljivu priliku da u liku ministra odbrane posmatra političko ideološku evoluciju od nekadašnjeg Bijelog orla do NATO vrane. Nepodnošljiva lakoća kojom Predrag Bošković formuliše stavove, izriče ocjene i presude, predstavlja pravo lice posrnulog koruptivnog režima nastalog na lažnom državnom udaru. Tako je ova nekadašnja perjanica pljevaljskog rudnika, bivši ministar ekonomije, rada i socijalnog staranja, prosvjete, zamjenik ministra spoljnih poslova SCG, grobar crnogorskog rukometa, nonšalantno saopštio da će optužnica u montiranoj aferi „državni udar“ biti podignuta protiv 25 lica i da iza svega stoji okrutna i hladna Rusija. Ima li većeg dokaza od političkog procesa koji se vodi protiv DF – a, od potvrde da ministar odbrane, a nešto ranije i ministar vanjskih poslova Srdja Darmanović – Sorošević, znaju ko će sve biti obuhvaćen optužnicom, kad će ona biti podignuta, te je ostalo samo još da nam za par dana saopšte i godine robije. Ovakvi sramni nastupi Boškovića i Soroševića, dodatno potvrđuju da je Vlada preuzela ulogu od SDT –a, postajući jeftini kabare u kojem svako veče nastupa drugi ministar sa papagajskim tekstom o „državnom udaru“, a ne zna se koji od koga gore ponavlja. Naravno, Predragu Boškoviću nikako ne odgovara ono što je neposredno nakon izbora saopštila Milica Pejanović Djurišić tadašnji ministar odbrane. A saopštila je da ni ona ni NATO partneri nemaju nikakvih saznanja da je u Crnoj Gori na dan izbora pripreman državni udar. Zbog toga i nije izabrana u Vladu Duška Markovića, za razliku od Predraga Boškovića koji bi za ministarsku fotelju bio spreman da zaigra i u ŽRK „Budućnost.“ Naravno u Vladi kolektivno boluju od amnezije kad je u pitanju 16. oktobar jer odlično znaju kako su namakli ministarske funkcije, ali moraju znati i da niko u Crnoj Gori neće pobjeći od odgovornosti pred pravnom državom zbog toga što je učestvovao u jednoj političko tužilačkoj hajci protiv DF – a. A Predrag Bošković će ako bude konstruktivan moći da bude jedan od svjedoka saradnika.
„Takva pozicija spoja političke sile, ekonomske moći i kriminalnih sfera crnogorskog društva napravila je duboki jaz u Crnoj Gori, a sada se bukvalno nalazimo u fazi prinuđene odbrane i zaštite srpskog identiteta. Sećamo se predvečerja referenduma o crnogorskoj nezavisnosti i činjenice da je kompletna predreferendumska kampanja bloka za nezavisnost vođena na antisrpskoj histeriji, na progonu srpskog jezika, na brutalnim napadima na Srpsku pravoslavnu crkvu i na sve ono što ima srpski predznak u Crnoj Gori. U tom kontekstu treba posmatrati i politički progon neprikosnovenih srpskih lidera Andrije Mandića i Milana Kneževića u Crnoj Gori i ovaj sudski politički proces koji treba da se vodi jeste zapravo suđenje srpskom narodu“, kaže Zogović.
U momentu kada sve progresivne snage crnogorskog društva očekuju makar minimum kompromisa između opozicionih subjekata, SDP se iz žablje perspektive gnuša slobodne i uspravne Crne Gore, dok istovremeno neometano ulazi u vlast sa DF-om u opštinama koje su upravo zahvaljujući snazi Demokratskog fronta postale opozicione. Gospodine Zečeviću davno je rečeno da lakej ne vjeruje da postoje pošteni ljudi, jer sve ljude mjeri po sebi!
Vrijeđa vas istina a ne vrijeđa vas što desetine hiljada naših majki protestuje širom Crne Gore, i sto ste poštenu Crnu Goru doveli na sami rub egzistencije, da bi se vaše porodice i krugovi bliski vama šepurili u nelegalno stečenom luksuzu a vaše ideološke junoše nosile majice sa porukama kako treba urinirati po sirotinji. Vi ste lažna gospodo zapravo crni obraz Crne Gore i jedno od najvećih zastiđa u njenoj istoriji
U nepopravljivo ciničnom maniru prizemno politikanskog razvratnika, Marković bez ikakvog srama, usiljenim rečnikom “velikog državnika” govori o bliskim i tradicionalno dobrim vezama Crne Gore i Srbije. Ophrvan patetikom i sa dobro izvježbanim dodvorničkim stavom, bez blama ističe značaj unapređenja ekonomskih odnosa sa Srbijom, još jednom potvrđujući da se u zadovoljavanju svojih nezasitih interesa ne libi da zgazi sve što je govorio i radio slijedeći političke kodekse svog velikog šefa, dokazanog srbomrsca.
