„Odluka crnogorskog režima o slanju oficira u Kforovu misiju na Kosmetu, je još jedna u nizu antisrpskih političkih odluka zvanične Podgorice“, kazao je poslanik Demokratskog fronta Milun Zogović na današnjoj skupštini.
On je podsjetio da je aktuelni premijer Marković prilikom posjete svojim partnerima u Prištini, izjavio da je uprkos protivljenju više od 85 procenata građana Crne Gore, crnogorska vlast priznala državu Kosovo. Upravo ta odluka o priznanju lažne države Kosovo jedna je od najsramnijih odluka u crnogorskoj istoriji i može jedino stati rame uz rame, sa odlukom Petrovdanske Skupštine na Cetinju iz 1941, godine, kada je pod protektoratom fašističke Italije proglašena nezavisna Crna Gora a Sekula Drljević inauogurisan za marionetskog premijera!
„Zato je jasno, da odluku o priznanju tzv države Kosovo, odluku o podršci prijema Kosova u UNESKO, kao i odluke o slanju crnogorskih oficira na Kosmet, mogu jedino donositi ideološki nasljednici Sekule Drljevića i Pircio Birolija.
Posebno je interesantan trenutno aktuelni proces demarkacije Crne Gore i takozvane države Kosovo, gdje crnogorska vlast pregovara i pravi tajne dilove sa svojim političkim i poslovnim partnerima sa Kosmeta, iako dobro znaju da je i po rezoluciji 1244 Kosovo i Metohija sastavni dio države Srbije. A da se o eventualnim otvorenim pitanjima oko razgraničenja sa Srbijom može jedino pregovarti sa zvaničnim Beogradom, a ne nikako sa privremenim uzurpatorima južne srpske pokrajine!, naglasio je Zogović.
Zogović se dotakao istorije kako bi što bolje predstavio javnosti Crne Gore o kakvom se činu zapravo radi :
„Kada na prevoju Čakor, kota 1849, stavite lenjir putnim pravcem prema Peći, jasno se vidi da je po važećem razgraničenju, mjesto Kotlovi, gdje je granica, udaljeno 4200 m vazdušne linije od prevoja Čakor. A stvarna granica po sporazumu o razgraničenju od 12. novembra 1913. je velelepni Švanjski most koji premošćuje rijeku Bijeli Drim na jugu Srbije kod grada Đakovice tačnije kod sela Dolj, 19 km od grada Đakovice, na putu prema carskom Prizrenu. 26. septembra 1912 oslobodilački rat objavio je kralj Crne Gore riječima: „Crnogorci! Tužni vapaj koji dopire iz Stare Srbije od tamošnje naše potlačene braće, ne može se dalje podnositi.“ Iz podlovćenske Crne Gore, pogled je bio ograničen na Zetsko blato sa Skadrom. Iz Polimlja misao je bila prema Metohiji iza planina. Po tome su vojne snage razvrstane u dva pravca: dvije trećine prema Skadru, a jedna trećina preko Lima. Oslobođeni su Berane 4, Plav 6, Gusinje 7, Peć 17, Dečani 20, Đakovica 22. oktobra. Janko Vukotić je ušao u Patrijaršiju 17. oktobra. Počasna jedinica svih bataliona sa komadantom Radomirom Vešovićem ušla je u Manastir Dečane na bogosluženje u veče 20. oktobra. Oslobođenje Visokih Dečana kralj je ukrasio proizvođenjem u čin brigadira (generala) Radomira Vešovića. Brigada je završila pohod u Đakovici 22. oktobra. Dvije srpske vojske sastaše se u Metohiji. To će biti podloga za sporazum o zajedničkoj granici 12. novembra 1913. Toliko se ostvarilo od vizije vladike Rada da bi on bio patrijarh u Peći a srpski presto u Prizrenu“.
„Posle ovoga trebalo bi biti jasnije zbog čega nema ni jednog pravoslavca u kome nisu umrli savjest i poštenje koji je spreman da se odrekne prestonog Dušanovog Prizrena, Visokih Dečana, Gračanice, Deviča, Pećaršije i drugih svetinja čija su zvona vjekovima sušila suze okolnoj raji, dajući snagu za opstanak i očuvanje pravoslavne vjere. A što se vas gospodo iz vlasti tiče, što bi rekao Vukašin iz Klepaca, vi samo radite svoj posao, zaključio je Zogović!
