Ne prihvatam da bilo ko  Crnu Goru voli više od mene. Ali isto tako, ne mirim se sa činjenicom da se jedanast godina od obnove crnogorske nezavisnosti proslavlja na na način što se trobojka hapsi, a Albanska zastava vijori na Rumiji! Crna Gora je  otadžbina, baš onako kako su nas učili u kući i školi, sve ono  čemu  geografski, kulturno i identitetski pripadamo, a ne himna Sekule Drljevića, ne zastava koju ne priznaje više od pola građana a još manje pokradeni milioni pod plaštom  zaštite te iste himne i zastave, i nikako ne Albanska zastava na vrhu Rumije.

Posle nasilne predaje teritorije Crne Gore NATO-u, ako  su Milo Djukanović i Duško Marković u cilju očuvanja vlasti napravili tajni dil o dobrovoljnom pristupanju takozvanoj „prirodnoj Albaniji“  Crna Gora ih mora spriječiti u tom bolesnom naumu. Potvrda da se mogućnost ovakvih tajnih dogovora ne može isključiti jeste ćutanje zvanične Crne Gore na teritorijalne prtenzije i izbjegavanje demarkacije od strane samoproglašenog NATO provizorijuma na teritoriji južne srpske pokrajine. Konkludentna radnja isticanja zastave strane države na Rumiji, zapravo,   simbolizuje ulazak u posjed, odnosno osvajanje  teritorije i na žalost može se tumačiti kao formalno i praktično ostvarivanje pomenutog tajnog dila i pripremanje  javnog mjenja da to prihvati kao nešto „sasvim“ prirodno, izvjesno  i kao najveći politički domet i cilj aktuelne vlasti. Da ništa nije slučajno, i da je pomenuti proces precizno dirigovan i kontinuiran podvrđuju i zastave koje se mogu vidjeti u Ulcinju, Plavu, Gusinju, Tuzima i nekim dugim sredinama čije isticenje zapravo pretstavlja obilježavanje teritorije. Sva ova dešavanja imaju jednu konstantu- po pravilu uvijek izostaje reakcija nadležnih institucija, što je najbolja potvrda prećutne saglasnosti i blagoslova zvanične Crne Gore.Tragično je ako se ispostavi da su prioritetni nacionalni ciljevi aktuelne vlasti, obnova nezavisnosti i NATO integracije zapravo bili samo neophodne stepenice u ispunjavanju trećeg cilja utapanja Crne Gore u takozvanu prirodnu Albaniju.  Zauzimanje Rumije,  takmičenje u ratničkim vještinama i plesovima i militaristički folklor je zapravo alarm za kompletno crnogorsko društvo, koje ne smije ostati impotentno bez obzira na disfunkciju zvaničnih institucija. Siguran sam da Albanske zastave na Rumiji, i koncept gradjanske Crne Gore na ovakav način, nije ono što su željeli ni oni crnogorci koji su se zalagali za obnovu crnogorske nezavisnosti. Ovo je ujedno i najbolja potvrda da je Crna Gora zapravo postala nezavisna jedino od same sebe i pretvorena u privatnu država i monetu za potkusurivanje u kojoj su u cilju očuvanja monopola vlasti dozvoljeni svi dilovi i transakcije.